"....και θέλω αέρα"
Να μια νουβέλα που ξαφνιάζει, ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι. Βασιλική Πέτσα: "Θυμάμαι". Από τη μία το θέμα του: η δολοφονία ενός υπερήλικα από δύο έφηβες, τοποθετημένο ρεαλιστικότατα στην ελληνική επαρχία. Από την άλλη ο τρόπος αφήγησης: η πλοκή συμπληρώνεται σαν παζλ μέσα από ομολογίες και εκμυστηρεύσεις πρωταγωνιστών και κομπάρσων, που ούτε καν μας συστήνονται (έξοχο), υποχρεώνοντάς μας να συμπεράνουμε την ταυτότητα του καθενός. Αφού δεν υπάρχει ουδέτερος αφηγητής και οι συμμετέχοντες καταθέτουν την υποκειμενική τους άποψη, έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις, την ειλικρίνεια, ακόμη και την αντιληπτική τους ικανότητα. Το πράγμα γίνεται ακόμη καλύτερο επειδή τα αίτια του φόνου δεν διευκρινίζονται – η συγγραφέας μας αποκαλύπτει την ψυχολογική επίπτωση της πράξης σε κάθε μία από τις δράστριες, αλλά όχι τι τις οδήγησε στο έγκλημα. Αναγκαζόμαστε λοιπόν, σαν ντεντέκτιβ, να συνδυάσουμε φράσεις που βρίσκουμε σκόρπιες στις καταθέσεις, να αναρωτηθούμε για την ερμηνε