"....και θέλω αέρα"

     Να μια νουβέλα που ξαφνιάζει, ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι. Βασιλική Πέτσα: "Θυμάμαι". Από τη μία το θέμα του: η δολοφονία ενός υπερήλικα από δύο έφηβες, τοποθετημένο ρεαλιστικότατα στην ελληνική επαρχία. Από την άλλη ο τρόπος αφήγησης: η πλοκή συμπληρώνεται σαν παζλ μέσα από ομολογίες και εκμυστηρεύσεις πρωταγωνιστών και κομπάρσων, που ούτε καν μας συστήνονται (έξοχο), υποχρεώνοντάς μας να συμπεράνουμε την ταυτότητα του καθενός. Αφού δεν υπάρχει ουδέτερος αφηγητής και οι συμμετέχοντες καταθέτουν την υποκειμενική τους άποψη, έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις, την ειλικρίνεια, ακόμη και την αντιληπτική τους ικανότητα. Το πράγμα γίνεται ακόμη καλύτερο επειδή τα αίτια του φόνου δεν διευκρινίζονται – η συγγραφέας μας αποκαλύπτει την ψυχολογική επίπτωση της πράξης σε κάθε μία από τις δράστριες, αλλά όχι τι τις οδήγησε στο έγκλημα. Αναγκαζόμαστε λοιπόν, σαν ντεντέκτιβ, να συνδυάσουμε φράσεις που βρίσκουμε σκόρπιες στις καταθέσεις, να αναρωτηθούμε για την ερμηνεία τους, για την αξιοπιστία των μαρτύρων, για τα μυστικά που δένουν τα δύο κορίτσια, για τα όνειρα που τις ωθούν σε δράση. Τίποτε δεν φαίνεται άσχετο με το θέμα, τίποτε δεν είναι μικρό ή ασήμαντο γιατί, όπως λέγεται συνήθως, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες».  Μπορεί να μην αποσαφηνίζεται το κίνητρο των δύο δραστριών, αλλά ο αναγνώστης γρήγορα θα αντιληφθεί την ανοησία, τη μικροψυχία, την παράνοια, την ανευθυνότητα, την αδιαφορία, την υποκρισία του περιβάλλοντος στο οποίο αναθράφηκαν και το οποίο όπλισε το χέρι τους.  Υπάρχουν περισσότεροι θύτες και περισσότερα θύματα απ’ όσα θα υποψιαζόταν κανείς και συχνά εναλλάσσουν ρόλους μεταξύ τους. Έτσι, τη στιγμή της ανάγνωσης ένα άλλο έργο γράφεται αθόρυβα,  που περιέχει όσα η συγγραφέας επέλεξε να αποσιωπήσει, αφήνοντας το υποσυνείδητο, τα βιώματα και τη διαίσθηση του αναγνώστη να γεμίσει τα κενά. Υποδειγματική πρόταση «συνεργασίας» συγγραφέα και αναγνώστη, επικροτούμε την τόλμη και την πρωτοτυπία της νεαρής Πέτσα και περιμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο έργο της.