Μπλεγμένη στα "Μαλλιά του Φιν"

Οσο βαθύτερα με αγγίζει η ποίηση, τόσο δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτήν, γιατί  αρνούμαι να ορίσω –δηλαδή να παγιώσω και να περιορίσω- ένα αίσθημα που εξακολουθεί να μεταλλάσσεται μέσα μου, αλλάζοντας μορφές και μεγέθη. Μήπως αυτό ακριβώς είναι η καλή ποίηση; Πάντως, απ’ όλους τους ορισμούς της ποίησης, εκείνος που με εκφράζει περισσότερο είναι του Carl Sandburg: ποίηση είναι το άνοιγμα και κλείσιμο μιας πόρτας, αφήνοντας εκείνους που κοιτούν μεσα να μαντέψουν τι πρόλαβαν να δουν στο ενδιάμεσο.  

Αυτήν  ακριβώς την υπέροχη αίσθηση  της ρευστής και διαρκούς εντύπωσης μου προκάλεσαν τα πεζο-ποιήματα της Εύας Στεφανή, στο βιβλίο της «Τα μαλλιά του Φιν». Παράξενα όσο και ο τίτλος, σκοτεινά και ονειρικά ταυτόχρονα, θυμίζουν υποβρύχιες πλεύσεις στο υποσυνείδητο, εκεί όπου οι λέξεις, οι έννοιες και τα ονόματα αποκτούν άλλη ερμηνεία και άλλη διάσταση  από την καθιερωμένη.  

Δεν θα πω τίποτε περισσότερο, παραθέτω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το βιβλίο της Εύας Στεφανή, το πεζο-ποίημα Πλάτη και σας εύχομαι καλό ταξίδι:

Έχασα τις μπότες μου κι έμεινα μέσα

γιατί πού να πάω χωρίς τις μπότες.

Όταν ξημέρωσε είχα μια πράσινη

καμπούρα. Στον καθρέφτη είδα ότι

μια φιστικιά φύτρωσε στην πλάτη

μου. Κάτω από το δέντρο ξάπλωναν

μητέρες και παιδιά απολαμβάνοντας

τη σκιά.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  ΠΟΛΙΣ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2015