Παλιρροια των αισθησεων

     Καλοκαιρινό Σαββατόβραδο στην Κινέτα, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, σε μια παλιά οικογενειακή έπαυλη, που θυμίζει εκείνες των αστυνομικών μυθιστορημάτων… Είχα μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση του συλλογικού έργου «Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα» – από τις πιο ατμοσφαιρικές προτάσεις των εκδόσεων Καστανιώτη, τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως αισθητική – και ταξίδευα με τη φαντασία μου στην Αθήνα του Γιάννη Μαρή, στην καθημερινότητα του ’50 και του ’60 που οι δεκαπέντε   συγγραφείς του βιβλίου ζωντάνεψαν επιδέξια στα διηγήματά τους, όταν μια γνώριμη φιγούρα ξεπρόβαλλε από τις σκιές του κήπου και κάθισε απέναντί μου.     – Δημοσιογράφος Μακρής, μου συστήθηκε αγγίζοντας το γείσο της ρεπούμπλικας.     Δεν ήμουν προετοιμασμένη για μια τέτοια συνάντηση. Τον ρώτησα αν ήθελε να του προσφέρω κάτι.           – Έχω ό,τι χρειάζομαι, απάντησε εκείνος κι έδειξε με νόημα το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου, μια δεύτερη ευκαιρία.           Στα είκοσι εννιά χρόνια της δημοσιογραφικής μου

Το καλοκαίρι ήρθε τρέχοντας φέτος, κλώτσησε τα χαλιά τρομάζοντας τους γάτους μου, άνοιξε τα παράθυρα και φώναξε «φύγαμε θάλασσα!» Εντελώς εσωτερικού χώρου, εντελώς χειμερινή και εντελώς απροετοίμαστη βρέθηκα ξαπλωμένη στην ακροθαλασσιά, εξοπλισμένη μόνο με τα απολύτως απαραίτητα : τρία βιβλία. Τρία βιβλία που αποδείχτηκαν η καλύτερη γέφυρα από την παγωνιά του χειμώνα (κι αν ήταν πολικός φέτος, από κάθε άποψη) στ o χουζούρεμα του καλοκαιριού (επιτρέπεται η λέξη «χουζούρεμα» ή απαγορεύτηκε μετά το δεύτερο μνημόνιο;)  Τα συνιστώ λοιπόν σε όσους θέλουν να χουζουρέψουν παρανόμως στη βρεγμένη άμμο και στις ξαπλώστρες της παραλίας, με ένα βιβλίο που θα τους συγκινήσει χωρίς να τους καταθλίψει και θα τους ψυχαγωγήσει χωρίς να υποτιμήσει τη νοημοσύνη τους, τρυφερό, δροσερό κι ευκολοδιάβαστο.    «Για μια χούφτα βινύλια» , της Χίλντας Παπαδημητρίου, εκδόσεις Μεταίχμιο. Αρτιότατο, καλογραμμένο και πρωτότυπο αστυνομικό μυθιστόρημα, από τα πιο ενδιαφέροντα της σύγχρονης παραγωγής. Έξοχη

Δημοσθένης Κούρτοβικ             Μην είμαστε μεμψίμοιροι, η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία προσφέρει ποικιλία, ποιότητα και ποσότητα, ανάμεσα σε δεκάδες αδιάφορα κείμενα οπωσδήποτε θα βρεθεί κάποιο να μας συγκινήσει, εκεί που φαίνεται όμως να πάσχει είναι στην πρωτοτυπία. Διψούμε για μια καινοτόμα θεώρηση του κόσμου, για μια φρέσκια οπτική, τώρα περισσότερο από ποτέ, γιατί ξέρουμε ότι συχνά αρκεί μια αιρετική ματιά για να μας βάλει ιδέες, να ενεργοποιήσει τη δημιουργική φαντασία μας.         Δε λείπουν τα καλά βιβλία, ούτε τα βαθυστόχαστα, ούτε τα ψαγμένα, ούτε τα τεκμηριωμένα, λείπει η νοητική πρόκληση που προσφέρει το αναπάντεχο, αλλάζοντας πονηρά τους όρους του παιγνιδιού και λασκάροντας τα σφραγισμένα παράθυρα της στερεοτυπικής μας αντίληψης. Βρίσκεται συνήθως κρυμμένο πίσω από τη δομή, τη γλώσσα, την ιδέα, αλλά δύσκολα περιγράφεται. Αναγνωρίζεται από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις που μας διαπερνούν κατά την ανάγνωση, απόδειξη ότι ο συγγραφέας κατάφερε να μας συλλάβει ανέτοιμους