Πατημασιές από ζάχαρη στα βινύλια του καλοκαιρού…

Το καλοκαίρι ήρθε τρέχοντας φέτος, κλώτσησε τα χαλιά τρομάζοντας τους γάτους μου, άνοιξε τα παράθυρα και φώναξε «φύγαμε θάλασσα!» Εντελώς εσωτερικού χώρου, εντελώς χειμερινή και εντελώς απροετοίμαστη βρέθηκα ξαπλωμένη στην ακροθαλασσιά, εξοπλισμένη μόνο με τα απολύτως απαραίτητα : τρία βιβλία. Τρία βιβλία που αποδείχτηκαν η καλύτερη γέφυρα από την παγωνιά του χειμώνα (κι αν ήταν πολικός φέτος, από κάθε άποψη) στo χουζούρεμα του καλοκαιριού (επιτρέπεται η λέξη «χουζούρεμα» ή απαγορεύτηκε μετά το δεύτερο μνημόνιο;)  Τα συνιστώ λοιπόν σε όσους θέλουν να χουζουρέψουν παρανόμως στη βρεγμένη άμμο και στις ξαπλώστρες της παραλίας, με ένα βιβλίο που θα τους συγκινήσει χωρίς να τους καταθλίψει και θα τους ψυχαγωγήσει χωρίς να υποτιμήσει τη νοημοσύνη τους, τρυφερό, δροσερό κι ευκολοδιάβαστο.   

«Για μια χούφτα βινύλια», της Χίλντας Παπαδημητρίου, εκδόσεις Μεταίχμιο. Αρτιότατο, καλογραμμένο και πρωτότυπο αστυνομικό μυθιστόρημα, από τα πιο ενδιαφέροντα της σύγχρονης παραγωγής. Έξοχη κλιμάκωση (έρχονται στιγμές που δεν μπορείς να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου), ωραίες ανατροπές, λεπτοδουλεμένοι χαρακτήρες και ένας  αστυνομικός που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον της popular λογοτεχνίας : ευτραφής, ανέραστος και απερπάτητος, αγωνίζεται να διαλευκάνει μια σειρά εγκλημάτων, ενόσω διανύει αγχωμένος το μονοπάτι της ενηλικίωσης. Ροκ μπαλάντες, πτώματα και πολύτιμες συλλογές βινυλίων, ζωές που διαπλέκονται επιδέξια, η μουσική ως πάθος, ως επένδυση, ως εμπόρευμα, ως έξοδος διαφυγής, ως αιτία αποξένωσης, ως κίνητρο φόνου, ως μέσο εξιλέωσης. Η συγγραφέας μπορεί να διαθέτει πλούσια μουσική κουλτούρα, απ’ ότι διαβάζω, αλλά καταφέρνει αξιοθαύμαστα να συγκρατηθεί, παραδίδοντας ένα έργο για βιβλιόφιλους και όχι για μουσικόφιλους. Οι μελωδίες που σκοτώνουν αχνοφέγγουν στην άκρη της σελίδας, χωρίς να επισκιάζουν την αφήγηση, χωρίς να μπλέκονται στη δράση, χωρίς να αποσπούν την προσοχή, υπενθυμίζοντας διακριτικά ότι η τέχνη δεν γεννά τίποτε, είτε ομορφιά είτε μανία, που δεν το περιέχει ήδη εκείνος που την αγαπά.  

«Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού», του Τεύκρου Μιχαηλίδη, εκδόσεις Πόλις. Στην περίπτωση που θα επιχειρήσετε, όπως εγώ, να ερευνήσετε αν ισχύει το θεώρημα των τεσσάρων χρωμάτων που περιγράφει το βιβλίο, η άμμος της παραλίας θα φανεί χρήσιμη – πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα σχεδιάζοντας χάρτες. Μυθιστόρημα γεμάτο ήλιο και θάλασσα, νησιώτικα ταβερνάκια και σπίτια με χαγιάτια, στοργικές νησιώτισσες, πιστούς φίλους, ιδεολόγους διανοούμενους, κρυφά ερωτικά καρδιοχτύπια, μαθηματικά προβλήματα χωρίς λύση και αιματηρούς εργατικούς αγώνες. Με λίγα λόγια ένα έργο βγαλμένο από τα εφηβικά μας όνειρα, στο οποίο κυριαρχούν άντρες γεμάτοι πάθος, που αγωνίζονται για τα ιδανικά τους και αγαπούν για πάντα, γυναίκες που δεν λησμονούν και δεν φοβούνται να θυσιαστούν, σχέσεις που, ακόμη κι αν τελειώσουν, παραμένουν διαρκείς πηγές έμπνευσης. Γραμμένο με μοναδική (αντρική) τρυφερότητα, διαβάζεται απνευστί. 

«Εγώ, ο Ζάχος Ζάχαρης», της Λένας Διβάνη, εκδόσεις Καστανιώτης. Τα απομνημονεύματα, οι αφορισμοί και οι απορίες του γάτου της συγγραφέως. Ένα βιβλίο για τη δημιουργία, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, γεμάτο χνουδωτά πατουσάκια, χαδιάρικα χουρχουρητά και μανικιούρ νυχιών (χρρ!) στον κόκκινο δερμάτινο καναπέ. Δροσερό, ξεκαρδιστικό και ταυτόχρονα πολύ συγκινητικό (όσοι έχουνε τετραποδους φίλους  αποκλείεται να μη βουρκώσουν), με γρήγορους ρυθμούς και έξυπνες ατάκες, που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της «Διβανικής» γραφής – χιούμορ, καυστικά σχόλια, αυτοσαρκασμό, πρόσκληση για χειραφέτηση, αγάπη για την ελευθερία – προσφέροντας ταυτόχρονα και μια ρεαλιστική εικόνα της καθημερινής ζωής της συγγραφέως. Ως εκ τούτου, διαβάζεται και ως αυτοβιογραφία (όλα όσα θέλατε να μάθετε για τη Λένα Διβάνη και ντρεπόσασταν να ρωτήσετε).  Ο γάτος μου (πολύ εκλεκτικός στις αναγνώσεις του και απίστευτα σνομπ) το λάτρεψε.