Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2015

Ταξιδεύοντας με το ΑΕΡΟΠΛΑΣΤ της Άντζελας Δημητρακάκη

Εικόνα
Σε  μια πρόσφατη συνέντευξη της   στο Θεοδόση Μίχο, στην Popaganda ,  η Άντζελα Δημητρακάκη μιλούσε για «βιβλία που διαβάζονται αγκαλιά στο κρεβάτι», μια έκφραση που μου άρεσε πολύ∙  έτσι ακριβώς διαβάζω τα βιβλία που με γαληνεύουν. Μπορώ να σας βεβαιώσω λοιπόν ότι το Αερόπλαστ δεν είναι ένα από αυτά, δεν είναι ένα βιβλίο για να χαλαρώσεις και να ονειρευτείς, είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις καθιστός και με προσήλωση, γιατί σε υποχρεώνει να σκεφτείς και σε προκαλεί να εξερευνήσεις την κάθε φράση. Όχι να την αναλύσεις λογικά για να ικανοποιήσεις μια διανοητική σου ανάγκη, αλλά να την εξερευνήσεις , με το πάθος και την περιέργεια του εξερευνητή νέας γης. Αν θέλετε τη γνώμη μου λοιπόν, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ιδανικά στο τρένο. Αυτήν η τρομερή ανάγκη μου γεννήθηκε από τις πρώτες στιγμές της ανάγνωσης, να μπορούσα να το απολαύσω μέσα σε ένα τρένο που διασχίζει την Ευρώπη.

Μπλεγμένη στα "Μαλλιά του Φιν"

Εικόνα
Οσο βαθύτερα με αγγίζει η ποίηση, τόσο δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτήν, γιατί  αρνούμαι να ορίσω –δηλαδή να παγιώσω και να περιορίσω- ένα αίσθημα που εξακολουθεί να μεταλλάσσεται μέσα μου, αλλάζοντας μορφές και μεγέθη. Μήπως αυτό ακριβώς είναι η καλή ποίηση; Πάντως, απ’ όλους τους ορισμούς της ποίησης, εκείνος που με εκφράζει περισσότερο είναι του Carl Sandburg : ποίηση είναι το άνοιγμα και κλείσιμο μιας πόρτας, αφήνοντας εκείνους που κοιτούν μεσα να μαντέψουν τι πρόλαβαν να δουν στο ενδιάμεσο.  

Όψεις του παρόντος στο αντιφέγγισμα του μύθου

Εικόνα
Τι προκαλεί την αναγνωστική απόλαυση, τη συγκίνηση, την ταύτιση του αναγνώστη, την επιθυμία για περισσότερο, ποιο είναι το μυστικό του επιτυχημένου μυθιστορήματος; Ειλικρινά δεν γνωρίζω, αλλά φαίνεται να το γνωρίζει πολύ καλά η συγγραφέας Ιωάννα Μπουραζοπούλου, η οποία μας χάρισε ένα ακόμη πρωτότυπο, στοχαστικό και κυρίως απολαυστικό μυθιστόρημα, που παγιδεύεσαι στις σελίδες του και δεν θέλεις να τελειώσει. «Η Κοιλάδα της Λάσπης», το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ο δράκος της Πρέσπας», έχει τη μαγεία του παραμυθιού, την ένταση της περιπέτειας, το μυστήριο του νουάρ και ταυτόχρονα τη γοητεία  ενός ευφάνταστου και ελαφρώς ειρωνικού φιλοσοφικού και πολιτικού συλλογισμού, που (παραδόξως) ενισχύει την αληθοφάνεια, κάνει τους χαρακτήρες να μοιάζουν ακόμη πιο φυσικοί  και αναγνωρίσιμοι και το κοινωνικό σχόλιο ακόμη πιο αιχμηρό και επίκαιρο.