Ένας σκηνοθέτης αφηγείται....

 

              Κάθε βιβλίο έχει τον αναγνώστη του, συνηθίζουμε να λέμε, αλλά πιστεύω ότι και κάθε στιγμή ενός αναγνώστη έχει το βιβλίο της. Υπάρχουν ώρες που αναζητούμε την περιπέτεια, άλλες που λαχταρούμε να γελάσουμε, να προβληματιστούμε, να σαρκάσουμε, ώρες που νιώθουμε ευσυγκίνητοι, ρομαντικοί, θυμωμένοι, μόνοι, κουρασμένοι, μπερδεμένοι. Αν είμαστε τυχεροί, θα πέσει στα χέρια μας το κατάλληλο βιβλίο που θα γεμίσει με λέξεις το βουβό συναίσθημα και θα μας προσφέρει αυτό ακριβώς που έχουμε ανάγκη. Τέλος καλοκαιριού, απόγευμα Κυριακής, με τις ακτίνες του σούρουπου να μπαίνουν από την μπαλκονόπορτα και την τηλεόραση κλειστή, γιατί δεν άντεχα να ακούω άλλο την ειδησιογραφία του τρόμου, βρέθηκα απορροφημένη (και ευγνώμων) σε έναν κόσμο καλλιτεχνικής τρυφερότητας και νοσταλγίας.

           Λάκης Παπαστάθης, «Το καλοκαίρι θα παίξει την Κλυταιμνήστρα», μια συλλογή διηγημάτων κόντρα στη λογική των απελπισμένων ουρλιαχτών και των πολεμικών ιαχών.  Ένα γλυκό, χαμηλότονο ταξίδι σε μια Αθήνα που υπάρχει πλέον μόνο στις αναμνήσεις μας, παρόλο που εξωτερικά δεν πρόλαβε και τόσο να αλλάξει. Ο Μάνος Χατζιδάκις να μας κερνάει  στο Μαγεμένο Αυλό, ο Πάνος Φειδάκης να οδηγεί ένα παλιό μηχανάκι με σαγιονάρες, η Σωτηρία Μπέλλου να μπερδεύει τις λέξεις στο πλέι-μπακ, ο Σαββόπουλος να παίζει καραγκιόζη στο Κύτταρο, ο Μανόλης Αναγνωστάκης να στρώνει τον γαλλικό μπερέ του, το Ελεύθερο Θέατρο να ξεκινά παραστάσεις στο Άλσος Παγκρατίου, ο Παπαδιαμάντης και ο Χαλεπάς να κουβεντιάζονται στα τραπέζια του Ψυρρή…. Ηθοποιοί που ψάχνουν το πρόσωπο πίσω απ’ το αρχέτυπο ή αναζητούν το χάρισμα της μαντικής στην τυφλότητα ή παρακολουθούν τις μετατροπές των ρόλων στην καθημερινή ζωή. Η αγωνιώδης αναζήτηση του αυθεντικού, η διάσωση της μνήμης, η επαλήθευση της ποίησης, η ταυτότητα του καλλιτέχνη. Τα διηγήματα μικρά, σαν στιγμιότυπα, σαν φωτογραφίες πολαρόιντ, ή ταινίες μικρού μήκους, που ο συγγραφέας αφήνει σε εμάς την ερμηνεία τους. Έτσι, απαλλαγμένη από την καθοδήγηση του δημιουργού, μπόρεσα να βουτήξω νοσταλγικά στις δικές μου αναμνήσεις, να ξαναθυμηθώ πρόσωπα που γνώρισα, θαύμασα, παρακολούθησα, αλλά κυρίως να ξαναθυμηθώ το περιεχόμενο των συζητήσεων που είχαν οι παρέες πριν από δεκαπέντε, είκοσι χρόνια, προτού τα spreads και τα ομόλογα κάνουν αποπνικτικά τα καλοκαιρινά βράδια και δηλητηριάσουν το άρωμα του ούζου και της αθερίνας στου Ψυρρή.